Sommige mensen voelen te veel. Anderen voelen juist bijna niets. Of in elk geval: niet wat ze denken te zouden moeten voelen.
Je merkt dat gebeurtenissen je minder raken. Blijheid blijft vlak. Verdriet komt niet echt binnen. Alsof er een waas over je leven ligt. Je functioneert, maar je bént er niet helemaal bij. Dat kan verwarrend zijn. En soms ook beangstigend. Ben ik kapot? Waar zijn mijn gevoelens gebleven?

Hoe afsluiten een oplossing werd

Emotionele verdoving ontstaat niet zomaar. Het is geen gebrek, maar een bescherming. Op een moment in je leven, vaak eerder dan je denkt, was voelen simpelweg te veel. Te intens. Te onveilig. Te eenzaam. En toen deed je iets heel intelligents: je sloot af.
Niet bewust, niet met een knopje, maar stap voor stap. Minder voelen werd draaglijker dan alles voelen. Dat was toen een oplossing. Alleen werkt die oplossing later vaak tegen je.

Leven op afstand van jezelf

Als afsluiten eenmaal je manier van omgaan is geworden, kan het voelen alsof je op afstand van jezelf leeft. Alsof je toekijkt in plaats van meedoet. Je weet rationeel wel wat je zou moeten voelen, maar het komt niet echt aan. Dat kan een gevoel van leegte geven. Of van vervreemding.
En ja, dissociatie hoort hier ook bij. Dissociatie is eigenlijk een vorm van afstand nemen van je innerlijke beleving. Soms mild en subtiel, soms duidelijker aanwezig. Het is geen aparte “categorie”, maar een verdieping van hetzelfde mechanisme: jezelf beschermen door niet volledig aanwezig te zijn bij wat je voelt.

Verdoven om het niet te hoeven voelen

Soms wordt leegte draaglijk gemaakt door iets van buitenaf. Een glas wijn of een joint om te ontspannen. Eten om iets te voelen. Werken, scrollen of bezig blijven om niet stil te hoeven staan.
Niet omdat iemand zwak is, maar omdat het ooit hielp om niet te hoeven voelen wat te pijnlijk, te leeg of te overweldigend was.
Die vormen van verdoving zeggen vaak weinig over wilskracht, en veel over wat iemand lange tijd alleen heeft moeten dragen.

Voorzichtig contact maken

De weg terug is geen sprong, maar een zachte beweging. Contact maken begint klein. Soms met iets heel basaals: merken dat je ademt. Dat je hier bent. Dat er iets is, ook al heeft het nog geen naam.
Je hoeft leegte niet meteen te vullen. Je hoeft gevoelens niet op te roepen. Juist door niets te forceren, kan er langzaam weer iets voelbaar worden. Op een manier die veilig genoeg is voor jou.

Ruimte laten ontstaan

Wanneer afsluiten ooit nodig was, vraagt openen om respect en tijd. Emotionele verdoving verdwijnt niet door hard werken of ‘doorpakken’. Ze verzacht wanneer er ruimte komt — en mildheid.
In therapie kijken we niet alleen wat je voelt, maar ook waarom je ooit moest stoppen met voelen. Zodat je jezelf niet hoeft te forceren, maar langzaam weer kunt thuiskomen bij jezelf.

Voor meer informatie of een afspraak, neem dan contact met mij op.