Over mentale gezondheid, een veranderende samenleving en waarom verbinding essentieel blijft

Zo begon het misschien ook bij jou:

Soms lijkt het alsof je vastzit in een terugkerend patroon. Je dacht dat je iets had verwerkt — een oud verdriet, een terugkerende angst, een hardnekkige overtuiging — maar ineens is het daar weer. Je voelt je misschien gefrustreerd: “Ben ik dan helemaal terug bij af?”Maar wat als dit geen terugval is… maar een spiraal?

En hoe je dat patroon kunt doorbreken

Soms gebeurt er iets in je relatie waardoor alles wat vanzelfsprekend leek, ineens op losse schroeven staat. Overspel. Emotionele ontrouw. Een geheim dat aan het licht komt. Een grens die overschreden werd. Het vertrouwen is beschadigd — en je weet niet of het ooit nog wordt zoals het was. Misschien denk je: Is dit het einde? Of kan er toch iets nieuws ontstaan uit wat nu zo kapot voelt?

Wist je dat onjuiste informatie zich zes keer sneller verspreidt op sociale media dan de waarheid? Ja, echt. Fake news heeft een turbo aan z’n kont en eerlijke, genuanceerde informatie lijkt er met een slakkengangetje achteraan te sjokken. En nee, dat komt niet omdat mensen dom zijn. Het is juist ons slimme, energiezuinige brein dat ons hierin soms behoorlijk op het verkeerde been zet. Dat maakt het zo lastig!

Stel je voor: het hart stopt… en op datzelfde moment licht het brein op. Alsof er nog één laatste boodschap wordt uitgezonden. Een afscheidsvlam. Een signaal. Geen vaag spiritueel idee, maar keiharde wetenschap. Voor het eerst ooit is dit in beeld gebracht: hersenactiviteit vlak na het overlijden. Niet een beetje, maar een krachtige uitbarsting van gamma-golven – de hersengolven die we normaal zien bij diepe concentratie, visuele verwerking, herinneringen en… bewustzijn.

💥 Waarom raakt het ene moment je diep en lijkt het andere van je af te glijden? Niet elke nare ervaring laat een trauma achter. Maar sommige gebeurtenissen blijven in je systeem haken, ook al is het allang voorbij. Je voelt je sindsdien anders, onveiliger, emotioneler of juist afgestompt. Alsof er iets is geknakt in jou.

“Zweverig.” “Niet evidence-based.” “Kwakzalverij.”“Alleen maar uit op geld.” “Pseudowetenschap.”

Ken je dat? Iemand is zó lief, zó aardig, zó persoonlijk dat het eigenlijk… te veel wordt. Anderen lijken helemaal enthousiast over die persoon – “Wat een warme, open man!” – maar jij voelt juist iets anders: onrust. Argwaan. Alsof je op scherp wordt gezet.

Ken je dat stemmetje in je hoofd dat overal een verklaring voor heeft? Dat razendsnel conclusies trekt, overal een reden voor zoekt, en alles wil controleren? Don Miguel Ruiz noemt dit stemmetje in zijn boek The Voice of Knowledge: “de leugenaar in je hoofd”.

Ik pak even snel mijn telefoon om iets op te zoeken. Of om een appje te sturen op een vraag van een cliënt. Maar voor ik het weet ben ik alweer drie reels, twee facebookverhalen en een paar kattenfilmpjes verder. En wat ik ook alweer ging doen? Wég...

Soms hoor je iets dat meteen raakt. Zo zei iemand laatst iets dat bleef hangen:"Je hebt verschillende mensen in je leven. Sommige zijn bruistabletjes en sommige zijn zuigtabletjes. De ene soort geeft energie en is inspiratief, de andere soort kost je veel energie en zuigt je leeg. Die laatste soort wil ik niet meer om me heen hebben. Dat heb ik lang genoeg gehad en het heeft me leeggezogen."

We denken bij rouw vaak aan het verlies van een dierbare. Maar rouwen gaat over meer dan dat. Je kunt ook rouwen om iets wat er nooit geweest is. Om de liefde die je als kind niet kreeg. De veiligheid die je gemist hebt. De ruimte om jezelf te zijn. Dit gaat over hechting en verbinding. Misschien herken je het: een gevoel van gemis dat moeilijk te plaatsen is. Alsof je ergens onderweg iets belangrijks kwijtgeraakt bent — of misschien wel nooit gehad hebt.

Heb je jezelf weleens afgevraagd waarom je altijd degene bent die zorgt, oplapt, oplost en redt? Waarom je het zo moeilijk vindt om je grenzen aan te geven of om überhaupt te voelen wat jij nodig hebt? Misschien herken je jezelf dan in het verhaal van het geparentificeerde kind.

Soms voel je je gespannen, somber of juist vlak, zonder duidelijke reden. Alsof er iets onderhuids speelt. Dat iets kan een verdrongen emotie zijn. Gevoelens die ooit te heftig of te pijnlijk waren om te voelen, verdwijnen niet zomaar – ze vinden andere manieren om zich te uiten.

Heb je weleens gemerkt dat je je rustiger voelt na een middagje tuinieren? Of dat je hoofd helderder wordt tijdens een wandeling door het bos? Dat is geen toeval. De natuur heeft een helende werking op ons brein. En nu blijkt: dat komt ondermeer door iets héél kleins – een bodembacterie die werkt als een natuurlijk antidepressivum.

Als je iets traumatisch meemaakt, dan kan het voelen alsof die gebeurtenis je volledig overspoelt. Alsof het in één klap alles bepaalt: hoe je denkt, voelt, reageert. Alsof jouw leven zich vanaf dat moment opsplitst in voor en na. Het lastige is: het brein slaat trauma anders op dan gewone herinneringen. Soms zó heftig dat het als kluwen in ons brein, hart en lichaam blijft hangen. En daar komen integratie en differentiatie in beeld.

Wanneer je iets ingrijpends hebt meegemaakt, voelt het vaak alsof het je hele leven overneemt. Alsof jij en het trauma samenvallen. Niet: “ik heb iets ergs meegemaakt,” maar: “ik bén beschadigd. Ik bén niet veilig. Ik bén dat trauma.” En dat is precies wat zoveel pijn doet. Niet alleen de gebeurtenis zelf, maar ook de manier waarop je jezelf erna bent gaan zien. Daarom is een van de belangrijkste stappen in traumaverwerking: loskomen van die identificatie.

Er is een discussie gaande in psychologieland. Bestaat die Burn-out wel echt? Is het niet gewoon een depressie? Zelf heb ik cliënten met beide klachten regelmatig in behandeling. Mijn persoonlijke ervaring is dat burn-out en depressie zeker vaak overlappende klachten hebben. Denk aan:

Stel je voor: je slikt een pil, denkt dat die je beter maakt… en dat gebeurt ook. Alleen: die pil bevat helemaal geen werkzame stof. Dat is het placebo-effect. En nee, het is geen trucje. Het laat juist iets ongelooflijks zien: jouw lichaam reageert op jouw verwachting. Je brein stuurt signalen uit, hormonen komen in beweging, je zenuwstelsel ontspant. Alleen maar omdat jij denkt: dit helpt mij.

Misschien herken je dit… Je ligt net op de bank, eindelijk even rust. Hij komt naast je zitten, kijkt je aan, legt een hand op je been… en bam – hij is er al klaar voor. Terwijl jij denkt: huh? nu al?

Misschien heb je het wel eens gehoord: "Alles is energie", of "Je gedachten beïnvloeden je lichaam". Het klinkt mooi — maar ook een beetje vaag. Toch zit er iets in wat steeds meer wetenschappers en therapeuten fascineert: de verbinding tussen kwantumfysica en heling. Ik vind het maar moeilijke materie en probeer te begrijpen hoe het een en ander elkaar beïnvloedt en wat kan je daar dan mee? Wat is kwantumfysica nou eigenlijk? En wat heb jij eraan als je worstelt met stress, trauma of vastzittende emoties? Laten we het simpel houden.

Je weet het allemaal wel.Je hebt boeken gelezen, podcasts geluisterd, misschien zelfs al therapie gevolgd.Je snapt waarom je je soms zo voelt.Je begrijpt waar het vandaan komt.

Piekeren. Het voelt soms alsof je gedachten een eigen leven leiden en je vastzit in een eindeloze stroom van ‘wat als’-scenario’s. Of het nu gaat om werk, relaties of dingen waar je geen invloed op hebt, piekeren kan uitputtend zijn. Gelukkig kun je leren om je hoofd tot rust te brengen. In dit artikel ontdek je waarom je piekert en wat je kunt doen om ermee te stoppen.

 – en waarom dat niet alleen maar haar probleem is.*

Misschien ken je dat gevoel wel. Alsof je altijd iets moet bewijzen. Alsof je alleen waardevol bent als je iets bereikt, als je nuttig bent, als je voldoet aan verwachtingen. Maar wat als ik je vertel dat je goed bent zoals je bent? Dat je niet hoeft te presteren om liefde en waardering te verdienen?

We zitten de hele dag in ons hoofd. Gedachten razen voorbij, herinneringen ploppen op, to-do lijstjes vullen zich vanzelf. Maar heb je je ooit afgevraagd: ben ik mijn gedachten, of heb ik gedachten? 🤯 Veel spirituele en filosofische tradities maken onderscheid tussen verschillende lagen van het menselijk bewustzijn. Toch vergeten we vaak het belang van het huidige moment. Ons brein is vaak gericht op het verleden of de toekomst, maar zelden op het nu. Het beoefenen van bewust aanwezig zijn, ook wel mindfulness genoemd, helpt ons om deze gewoonte te doorbreken en de kracht van het moment te ervaren. Wanneer je in het hier en nu bent, ontstaat er ruimte voor rust, helderheid en nieuwe inzichten die je anders misschien over het hoofd zou zien.

Opgroeien met een narcistische ouder kan diepe sporen achterlaten in je leven. Je hebt misschien het gevoel dat je nooit goed genoeg was, dat je emoties er niet toe deden of dat je alleen maar gewaardeerd werd als je voldeed aan hun verwachtingen. Dit kan invloed hebben op je zelfbeeld, je relaties en zelfs op hoe je naar de wereld kijkt.

Soms is het zo'n dag in de praktijk en voel je het al aankomen. Dat moment waarop we een laag dieper gaan. Waarop ik niet alleen help om de gevoelens te begrijpen, maar ook de verbanden leg met het verleden. Vandaag was zo’n dag. Een vrouw die zich altijd klein voelde, altijd bang om fouten te maken of het verkeerd te doen. En toen kwamen de woorden: “Je hebt je hele jeugd gehoord dat je niets waard bent.” Ik legde het uit aan de hand van de hechtingstheorieën zodat ze zelf ook zou constateren dat dit haar overkomen is en hoe dat doorwerkt in de psyche.

Als kind wil je gezien worden. Niet per se op een podium, niet altijd in het middelpunt van de belangstelling, maar gewoon – echt gezien. Door je ouders, je leraren, je vrienden. Gezien in je vreugde, in je verdriet, in je dromen en angsten. Maar sommige kinderen groeien op in een wereld waarin onzichtbaarheid de enige manier is om te overleven.

EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) is een krachtige methode om traumatische ervaringen te verwerken, en het kan perfect gecombineerd worden met het idee van teruggaan naar het kind in jou. Veel van onze diepgewortelde patronen en angsten zijn terug te voeren op ervaringen uit onze jeugd – momenten waarop we ons onveilig, ongezien of niet goed genoeg voelden.

Heb je ooit het gevoel gehad dat je een rol speelt? Alsof je een masker opzet om te voldoen aan de verwachtingen van anderen? We doen het allemaal—op ons werk, in onze relaties, zelfs tegenover onszelf. Maar waarom verbergen we onze ware gevoelens? Waar zijn we zo bang voor?

Angst. Depressie. Zelfbeschadiging. Onderwerpen waar we liever niet over praten, maar die voor veel mensen bittere realiteit zijn. Soms voelt het leven als een strijd, een gevecht tegen jezelf. Je bouwt muren, verbergt de pijn, hoopt dat niemand ziet hoe gebroken je je voelt. Eenzaamheid. Het sluipt vaak stilletjes je leven binnen, soms zelfs midden in een kamer vol mensen. Het gevoel dat niemand je echt begrijpt, of dat je niet thuishoort, kan overweldigend zijn. Het is een onzichtbare last die steeds zwaarder wordt, terwijl je hunkert naar verbinding maar niet weet hoe je die moet vinden.

Sommige verhalen blijven je bij. Niet omdat ze mooi zijn, maar omdat ze pijn doen. Omdat ze laten zien hoe diep een verwrongen waarheid kan snijden. Hoe ver dat gaat en hoe groot de impact is.. zowel toen in het verleden als nu in het heden.

Heb je ooit gemerkt dat je soms reageert op situaties op een manier die niet helemaal past bij je volwassen zelf? Misschien voel je je plots onzeker, afgewezen of juist enorm speels en onbevangen. Dit kan een teken zijn dat je innerlijk kind zich laat horen. Maar wat is dat innerlijk kind precies, en waarom is het zo belangrijk om er contact mee te houden?

Dopamine is een van de belangrijkste neurotransmitters in je brein. Het staat bekend als de ‘gelukshormoon’, maar eigenlijk is het meer een ‘motivatiehormoon’. Dopamine speelt een grote rol in je humeur, motivatie, beloningssysteem en zelfs in je vermogen om doelen te stellen en te behalen. Maar hoe werkt dopamine precies? En wat kun je doen om op een gezonde manier je dopaminegehalte te verhogen?

Carnaval is hét feest van loslaten, verbinden en samen plezier maken. Vooral in Brabant en Limburg staat het leven komende dagen even helemaal in het teken van verkleedpartijen, optochten en gezelligheid. Maar wist je dat Carnaval ook een diepere betekenis kan hebben voor je mentale welzijn? Zelf beleef ik er veel plezier aan door mee te spelen in een band tijdens deze dagen.

In een druk leven met werk, gezin en sociale verplichtingen schiet echte verbinding met je partner er soms bij in. Toch is een sterke relatie geen kwestie van geluk, maar van bewuste aandacht en communicatie. Daarom is het goed om regelmatig ‘in te checken’ bij elkaar. Dit drie-stappen-systeem ondermeer bekend van het Gottman Instituut, helpt jullie om de relatie te versterken en misverstanden te voorkomen. Het is een aanrader om minstens elke week een keer een goed gesprek te hebben als koppel. 

Je kent het vast: je Instagram-feed staat vol met perfecte plaatjes, LinkedIn lijkt een wedstrijd ‘wie heeft de meeste successen’ en op je werk wil je laten zien dat je alles onder controle hebt. Of het nu gaat om je carrière, sociale leven of uiterlijk – we doen ons best om indruk te maken. Maar tegen welke prijs?

Stel je voor dat je midden in een dichte mist loopt. Je ziet nauwelijks iets voor je, elke stap voelt onzeker en je weet niet welke richting je op moet. Zo kan het voelen als je worstelt met psychische klachten. Depressie, angst, stress of een gevoel van leegte kunnen je het idee geven dat je verdwaald bent in je eigen leven. De vraag die dan vaak opkomt is: waarom voel ik me zo, en wat heeft het voor zin?

Afgelopen weekend gaf ik een workshop over hechtingsstijlen en geweldloos communiceren aan een kleine groep mensen. Dit keer niet in een standaard trainingsruimte, maar bij iemand thuis. Een intieme setting waarin iedereen zich snel op zijn gemak voelde en waar er gepraat kon worden over de eigen ervaringen in het verleden in relatie tot het heden. Soms best nog confronterend maar wel heel leerzaam.

Als je op zoek bent naar hulp bij psychische klachten, kom je al snel uit bij de GGZ. Daar werken ze voornamelijk vanuit het medische model: psychische problemen worden gezien als stoornissen en ziekten, die gediagnosticeerd en behandeld moeten worden. Vaak betekent dit een traject met standaard voorgeschreven protocollen, een diagnose en soms medicatie.

Je kent het vast wel: je deelt iets persoonlijks met iemand, maar hun reactie voelt afstandelijk of ongeïnteresseerd. Misschien krijg je een kort antwoord of verandert het gesprek snel van onderwerp. Dit kan een teken zijn dat iemand emotioneel niet beschikbaar is. Maar wat betekent het eigenlijk om emotioneel beschikbaar te zijn?

Ze zat tegenover me, haar handen rustend in haar schoot, de ademhaling oppervlakkig. “Ik weet dat het niet logisch is,” zei ze, terwijl ze haar vingers nerveus in elkaar vouwde, “maar elke keer als ik een harde stem hoor, verstijf ik. Alsof ik weer dat kind ben dat nergens naartoe kon.”

Heb je weleens gehoord van neuroplasticiteit? Dit begrip is de afgelopen jaren enorm populair geworden, vooral binnen de neurowetenschap en psychotherapie. Maar wat betekent het eigenlijk en hoe werkt het in het brein? Een ander fascinerend aspect van neuroplasticiteit is hoe het kan worden toegepast om nieuwe vaardigheden te leren of oude gewoontes te doorbreken. Door herhaling en oefening kunnen verbindingen in de hersenen worden versterkt, waardoor nieuwe patronen ontstaan.

Het verwerken van iets naars—zoals een trauma, verlies of een pijnlijke ervaring—is een natuurlijk psychologisch proces, maar het gaat niet altijd vanzelf. De psyche heeft verschillende manieren om hiermee om te gaan, en hoe dit verloopt, verschilt per persoon. Het zoeken naar hulp kan een belangrijke stap zijn in het verwerkingsproces.

Ken je dat gevoel dat je ergens ontzettend naar verlangt, maar jezelf op de een of andere manier toch tegenhoudt? Je wilt productief zijn maar je zit de hele dag op je telefoon filmpjes te kijken. Je wilt een gezonde relatie, maar duwt je partner steeds weg. Of je droomt van een nieuwe baan, maar stelt het solliciteren uit. Dit is zelfsabotage: onbewust je eigen geluk of succes ondermijnen. Maar waarom doen we dit en hoe kun je het doorbreken?