Zo begon het misschien ook bij jou:

“Neem dit maar even, om de scherpe randjes eraf te halen.”
Of: “We gaan samen kijken hoe het over een paar maanden gaat.”

Antidepressiva worden vaak voorgesteld als tijdelijke ondersteuning. Een opstapje, een brug. Tot je er zelf weer overheen kunt. Tot je op adem komt. Tot je kracht terugkeert.

Maar wanneer komt dat moment eigenlijk?
Wanneer vraagt iemand écht: "Hoe gaat het nu met je?"
En dan niet tussen de regels door. Maar oprecht, met aandacht. Zodat jij kunt zeggen: “Misschien heb ik dit niet meer nodig.”

Helaas gebeurt dat zelden.

Van monitoring op papier naar automatische herhaling

In theorie wordt het gemonitord. In de praktijk?
Is een herhaalrecept vaak makkelijker dan een gesprek.

Geen wachttijden. Geen kritische vragen. Geen ‘gedoe’.
Het systeem werkt snel… maar niet altijd menselijk.

Ik las op LinkedIn de volgende rekensom:

Als elke antidepressivagebruiker in Nederland slechts één keer een evaluatiegesprek van tien minuten zou krijgen, praten we over:

🧠 1,2 miljoen mensen
⏱️ x 10 minuten
= 200.000 uur
= 8.333 werkdagen

Zo’n controle gebeurt zelden, als ik mensen het vraag hier in de praktijk. En het recept? Dat ligt op tijd klaar.

De stille overgang van ‘even’ naar ‘voor altijd’

Wat bedoeld was als tijdelijke hulp wordt ongemerkt een permanente routine.
Niet omdat jij dat zo koos. Maar omdat niemand het durfde te bevragen. Omdat het systeem niet uit zichzelf stopt.

En eerlijk: als je je al afgestompt voelt… klaag je dan nog? Als je verdoofd bent… voel je dan nog voldoende verschil om actie te ondernemen? Durf je nog wel te stoppen met het risico op onttrekkingsverschijnselen en een terugval?

Zo slik je door.
Niet per se uit overtuiging.
Maar omdat niemand het onderbreekt.

Verdoofd zijn is niet hetzelfde als geheeld zijn

Laten we het even hardop zeggen: Symptoombestrijding is niet hetzelfde als herstel.

Antidepressiva kunnen tijdelijk verlichting geven, ja. Ze kunnen de ruimte openen om therapie aan te gaan, om adem te halen, om je hoofd boven water te houden. Om even tot rust te komen. Maar zonder psychologische ondersteuning, zonder verdieping, zonder het échte werk – blijven we op de pauzeknop drukken.

Het verdriet, de angst, het trauma… verdwijnen niet omdat je ze dempt. 
Ze wachten. Tot je weer durft te voelen.

Tijd voor een tussenstop

Deze blog is geen pleidooi tégen medicatie.
Het is een pleidooi vóór bewust gebruik.
Vóór een check-in. Vóór echte gesprekken.

Want jij verdient meer dan automatische herhalingen.
Je verdient begeleiding, helderheid, en iemand die vraagt:
"Wil je dit nog steeds? Klopt het nog voor je?"

En ja, dat vraagt tijd, aandacht en soms ook moed.
Maar het alternatief is stilzwijgend doorslikken wat je ooit tijdelijk nodig had.

Voel jij dat het tijd is om opnieuw te kijken naar je medicatie of je psychisch herstel?

Ik help je graag om samen te onderzoeken wat je nu nodig hebt – en wat niet meer.
Of je nu antidepressiva gebruikt of gewoon voelt dat je ergens bent vastgelopen: je hoeft het niet alleen te doen.

Maak een afspraak of stuur me een bericht via mijn contactpagina. Dan kijken we samen of het klopt wat je nu nog draagt. Of het tijd is om iets los te laten. En wat je daarvoor nodig hebt.