“Er klopt iets niet met mij.”
“Ik ben te instabiel, te wantrouwend, te intens.”
“Ik ben een last voor anderen.”

Misschien hoor je jezelf dit wel eens denken. Of misschien heb je deze woorden gehoord van iemand in je omgeving. En soms, als je dan op zoek gaat naar hulp, krijg je daar een etiket bij. Een diagnose. Een ‘verklaring’ voor je gedrag: persoonlijkheidsstoornis. Persoonlijk vind ik dit een vreselijk woord. Het is zo afkeurend, zo stigmatiserend. En soms twijfel ik oprecht of het wel klopt.

Wat als dat niet het hele verhaal is?
Wat als het geen stoornis is... maar trauma?
Of beter nog: een gekwetste hechtingsstijl die is ontstaan om je te beschermen?

Vroegkinderlijk trauma verandert hoe je je hecht

Als kind leer je over de wereld via de mensen die voor je zorgen. Je bent heel lang afhankelijk van hen voor je overleving.
Als die mensen onveilig, afwezig, onvoorspelbaar of zelf getraumatiseerd zijn, leer je al jong: ik moet mezelf beschermen.

Dat heet een onveilige hechtingsstijl. En dat kan eruitzien als:

• Je gevoelens inslikken om de vrede te bewaren (vermijdende hechting)

• Constant zoeken naar bevestiging omdat je bang bent iemand kwijt te raken (angstige hechting)

• Niet weten waar je aan toe bent in contact: aantrekken en afstoten (gedesorganiseerde hechting)

Deze hechtingsstrategieën waren ooit slim. Ze hielpen je overleven.
Maar in het hier en nu… botsen ze soms met het leven dat je probeert op te bouwen.

Wat je als ‘stoornis’ ziet, is vaak een overlevingsstrategie

Wat vaak gediagnosticeerd wordt als een persoonlijkheidsstoornis, is soms eigenlijk een oud hechtingspatroon — gevormd door trauma, verlies of emotionele verwaarlozing.

Denk aan:

• Heftige emoties, die ooit nodig waren om wél gezien te worden of uit frustratie omdat je niet gezien of gehoord werd

• Controle willen houden, omdat je als kind machteloos was of opgroeide in een onvoorspelbare omgeving

• Aantrekken en afstoten in relaties, omdat nabijheid ooit onveilig voelde

• Niet voelen, omdat voelen te pijnlijk was of werd verboden als het ging om negatieve emoties en gevoelens

En nee, dat maakt jou niet 'moeilijk'. Het maakt je mens.

Waarom dit onderscheid zo belangrijk is

Als we trauma en hechting verwarren met een stoornis, raakt iemand nog verder verwijderd van zichzelf.
Je gaat geloven dat je kapot bent. Terwijl je eigenlijk al die tijd geprobeerd hebt jezelf te beschermen en te overleven.

🔁 Je voelt je opnieuw onveilig in hulpverlening
🔁 Je wordt beoordeeld op gedrag in plaats van begrepen in je pijn
🔁 Je gaat twijfelen aan je eigen gevoel

Maar heling begint niet bij een label. Het begint bij erkenning. Bij het snappen waar jouw gedrag vandaan komt.

Hechten kun je leren — ook als je vroeger hebt moeten overleven

Ook al voelt het soms uitzichtloos: hechting is geen vaststaand iets. Je brein en zenuwstelsel kunnen zich ontwikkelen — zelfs op volwassen leeftijd. Veilige verbindingen kunnen alsnog ontstaan, in kleine stapjes.

In therapie kun je leren:

🌱 Om te voelen zonder overspoeld te raken
🌱 Om relaties aan te gaan zonder jezelf te verliezen
🌱 Om grenzen te stellen zonder schuldgevoel
🌱 Om jezelf te accepteren zoals je bent — met alles wat je hebt meegedragen

Jij bent niet je diagnose

Misschien ben jij ooit gediagnosticeerd met een persoonlijkheidsstoornis.
Misschien heb je het gevoel dat je te veel bent, of juist te weinig.
Misschien ben je jezelf onderweg een beetje kwijtgeraakt.

Maar jij bent niet ‘stuk’. Je bent gevormd door wat je hebt meegemaakt. En je mag leren wie je bent, los van al die oude patronen.

Wil je hierin begeleid worden?

In mijn praktijk in Breda werk ik met mensen die vastlopen in relaties, emoties of zelfbeeld. Vaak gaat het terug naar trauma of onveilige hechting — al noemen we het soms anders. Samen kijken we naar wie jij écht bent onder alle beschermlagen.

🌀 We werken traumasensitief en hechtingsgericht
🌀 Zonder oordeel, zonder hokjes
🌀 Met ruimte voor jouw tempo

 Voel je welkom om contact op te nemen via deze pagina. Ik denk graag met je mee.