Over het verschil tussen liegen en verzwijgen – en waarom het allebei pijn kan doen

Soms zit je tegenover een stel in de praktijk, en zegt één van hen: “Ik lieg toch niet. Ik vertel het gewoon niet.”
En de ander reageert: “Maar ik moet alles uit je trekken. Het voelt alsof ik detectivespeel. En dat maakt me gek.”

Misschien herken je dat. Je partner zegt dat hij of zij niks verkeerd doet, maar jij voelt je toch misleid. Alsof je telkens zelf de puzzelstukjes bij elkaar moet zoeken om erachter te komen wat er speelt. En als je dan vraagt: “Waarom heb je dat niet gewoon verteld?”, krijg je te horen: “Je hebt het toch ook niet gevraagd?”

Achterhouden is niet hetzelfde als liegen maar het kan net zo pijnlijk voelen

Er is een verschil tussen iets actief verzwijgen of keihard ontkennen, en gewoon niks zeggen. Maar in een relatie, waar vertrouwen zo kwetsbaar kan zijn, voelt het soms alsof dat verschil vervaagt. Want ook als iemand iets “alleen maar niet vertelt”, kan het je vertrouwen ondermijnen. Het doet wat met je als je telkens alles moet navragen. Als je pas informatie krijgt nadat je ernaar hengelt. Je krijgt het gevoel dat je niet volledig wordt meegenomen in wat er speelt. En dat zorgt voor afstand — en wantrouwen.

Waarom vertelt iemand iets niet?

Vaak zit daar geen kwade bedoeling achter. Mensen houden dingen achter omdat ze:

• bang zijn voor een reactie,

• denken dat het onnodig is om te melden,

• zichzelf willen beschermen tegen schaamte of schuldgevoel,

• of simpelweg omdat ze nooit geleerd hebben wat echte openheid inhoudt.

Voor sommigen voelt het veiliger om te wachten tot er iets gevraagd wordt. Want dan heb je tenminste controle. “Als ik het spontaan vertel, krijg ik misschien ruzie. Als ik wacht tot hij ernaar vraagt, dan kan ik kiezen wat ik wel en niet deel.” Maar… dat werkt niet in een relatie waarin vertrouwen al op spanning staat.

Wat de ander voelt

Als jij de partner bent die zich steeds moet afvragen: “Wat weet ik niet?” Dan is dat uitputtend. Je bent voortdurend alert, op zoek naar signalen, bezig met checken of je alles weet. En dat vreet energie. Het voelt alsof jij er wéér alleen voor staat om de waarheid boven tafel te krijgen. En zelfs als je iets hoort, blijft er die knagende twijfel: “Is dit wel alles?”

Een patroon dat zichzelf in stand houdt

Zodra jij meer gaat trekken, gaat de ander meer terugtrekken.
Zodra jij kritischer wordt, wordt de ander stiller.
En zo ontstaat er een dans van afstand en spanning — waarin niemand zich meer echt veilig voelt.

Dus… wat kun je doen?

Wat helpt, is samen praten over wat eerlijkheid voor jullie betekent.

• Moet álles gedeeld worden?

• Zijn er onderwerpen die privé mogen blijven?

• Wat heb jij nodig om je veilig te voelen?

• En wat maakt dat jij liever zwijgt dan deelt?

En misschien wel het belangrijkste:
Wat betekent het om je écht gezien te voelen?
Want uiteindelijk gaat het daar vaak over:
Niet over informatie, maar over verbinding.
Over het gevoel dat je partner je vertrouwt, betrekt en respecteert.

Wil je hiermee aan de slag?

Merk je dat er ook bij jullie dingen blijven liggen? Dat jij of je partner moeite heeft met openheid, en dat er daardoor steeds kleine scheurtjes in het vertrouwen ontstaan? In mijn praktijk help ik koppels die tegen dit soort onzichtbare muren aanlopen.
Samen onderzoeken we hoe jullie eerlijkheid, kwetsbaarheid en veiligheid weer opnieuw vorm kunnen geven — op een manier die wél werkt.

👉 Neem contact met me op via mijn contactpagina voor meer informatie of om een afspraak te maken.