Het is een vraag die steeds vaker opduikt. Soms bezorgd, soms verwijtend. Vandaag een discussie op LinkedIn en ik kan het niet laten om dit frame te ontkrachten en mijn visie er tegenover te zetten. Veel mensen die geen psychisch lijden kennen doen: 
Alsof therapie het nieuwe opium is.
Alsof mensen afhaken bij levensproblemen en te snel naar een therapeut stappen.
Alsof psychisch lijden vooral iets is wat je moet leren verdragen.

Maar laten we even eerlijk zijn. Mensen met psychisch lijden krijgen al decennialang dezelfde boodschap:
“Het zit vast allemaal tussen je oren.”
“Je moet gewoon niet zo moeilijk doen.”
“Iedereen heeft het weleens zwaar.”

En nu, wanneer mensen wél hulp vragen, zeggen we ineens: Is dit niet teveel therapie? 

Dat vind ik zo onterecht! Dat zeg je ook niet bij mensen die lichamelijk ziek zijn, die kanker hebben of diabetes. Ga je niet een beetje te vaak naar de dokter?

Psychisch lijden is geen luxeprobleem

Psychisch lijden is geen gebrek aan ruggengraat. Geen tekort aan karakter. Geen onvermogen om het leven aan te kunnen.

Het is lijden dat het hele systeem raakt: je zenuwstelsel, je lichaam, je relaties, je werk, je zelfbeeld. Vaak gaat het niet om mensen die te weinig verdragen — maar om mensen die jarenlang veel te veel hebben verdragen. In stilte. Alleen. Op wilskracht. Vaak vanwege taboe op psychisch lijden of stigma van anderen of zichzelf. 

Tegen iemand met chronische pijn zeggen we zelden: “Misschien moet je leren verdragen dat het pijn doet.”

Waarom doen we dat bij psychisch lijden en psychische pijn dan wel?

Therapie is geen opium

Het idee dat therapie mensen afhankelijk zou maken, vind ik eerlijk gezegd ook een misvatting. Goede therapie is geen verdoving. Het is geen gemakzucht. Het is vaak ongemakkelijk, confronterend en intens. Er moet vaak hard gewerkt worden bij therapie. Je komt moeilijke gevoelens, herinneringen en situaties onder ogen om ze goed te kunnen integreren en er met nieuw perspectief naar te kunnen kijken. Om nieuwe inzichten en bewustwording te krijgen. En daarna is het nog hard werken om je denken en gedrag te veranderen en niet meer vanuit oude patronen te blijven reageren op moeilijke situaties.

Therapie haalt mensen niet weg bij hun eigen kracht — het helpt hen die weer terug te vinden. Niet door oplossingen te geven voor elk probleem, maar door erkenning, bedding en inzicht te bieden. Zodat iemand weer keuzes kan maken, in plaats van alleen maar volhouden.

Ja, niet alles hoeft gepsychologiseerd te worden.
Ja, veerkracht en eigen regie zijn essentieel.

Maar normaliseren is iets anders dan bagatelliseren of verwijten dat mensen zwak, te afhankelijk of teveel hulp vragen.

Verdragen is geen morele plicht

Ik maak me zorgen over het verheffen van verdragen tot een nieuw ideaal. Alsof echte kracht betekent dat je het alleen moet kunnen. Alsof hulp vragen zwakte is. Alsof lijden pas legitiem is als het lichamelijk zichtbaar is. Voor mij begint echte therapie bij dit simpele uitgangspunt: psychisch lijden is net zo reëel, ernstig en waard om serieus genomen te worden als lichamelijk lijden.

Pas dán kun je samen kijken:
Wat is nodig?
Wat helpt?
Wat kan iemand zelf, en waar is steun helpend?

Dus nee — ik denk niet dat er te veel therapie wordt gevraagd. Ik denk dat mensen eindelijk durven te zeggen: zo gaat het niet meer.

Wat vind jij: wordt er te veel therapie gevraagd, of zijn we eindelijk gestopt met doen alsof we alles alleen moeten (ver)dragen?

Voor meer informatie of een afspraak, neem dan contact met mij op.