Ken je dat? Iemand is zó lief, zó aardig, zó persoonlijk dat het eigenlijk… te veel wordt. Anderen lijken helemaal enthousiast over die persoon – “Wat een warme, open man!” – maar jij voelt juist iets anders: onrust. Argwaan. Alsof je op scherp wordt gezet.

Je voelt dat je wilt wegbewegen. Alsof je systeem zegt: “Let op… hier klopt iets niet.”
En dan denk je misschien: Wat is er mis met mij dat ik dit niet fijn vind?

Je bent niet gek. Je bent afgestemd.

Wat er waarschijnlijk gebeurt, is dat jouw systeem gevoelig is voor intensiteit. En dan vooral: voor intensiteit zonder opbouw. Wanneer iemand al heel snel heel open, liefdevol en persoonlijk is – zonder dat je elkaar écht kent – kan dat voelen als een soort overrompeling.

Voor veel mensen met een (licht) vermijdende hechtingsstijl is dat herkenbaar. Die intensiteit voelt niet als nabijheid, maar als druk. Alsof je ergens in meegetrokken wordt waar je zelf geen ja tegen hebt gezegd. Alsof er iets van je verwacht wordt, en je dat nu meteen moet geven.

Die overdreven vriendelijkheid roept iets op

Het roept vragen op zoals:

• Wat wil die persoon eigenlijk van mij?

• Waarom doen ze zo overdreven lief als we elkaar nauwelijks kennen?

• Moet ik nu iets terugdoen? Teruggeven?

• Is dit wel echt, of zit hier iets achter?

En dat gevoel – die aarzeling – is er niet zomaar. Vaak gaat het terug naar eerdere ervaringen waarin warm gedrag werd ingezet met een bijbedoeling. Bijvoorbeeld:

“Ik heb meegemaakt dat iemand eerst heel lief en charmant was… en uiteindelijk iets van me wilde wat ik niet wilde geven.”

Ook als dat nu in een totaal andere situatie gebeurt, herkent je zenuwstelsel tóch het patroon. En dan gaat er een soort intern alarm af. Niet per se omdat het nú onveilig is – maar omdat het ergens herinnert aan iets ouds. En dat mag je serieus nemen.

Het gaat over grenzen. En over autonomie.

Als je gevoelig bent voor dit soort situaties, dan is het vaak niet de vriendelijkheid op zich die onveilig voelt – maar de intensiteit ervan. Het tempo. Het ontbreken van wederkerigheid. Het idee dat jij je nu open moet stellen, terwijl je daar nog niet aan toe bent. Je voelt: Ik wil zelf bepalen wat ik geef. In mijn tempo. Niet omdat iemand zo lief lacht, maar omdat het klikt.

En dat is helemaal oké.
Dat heet grenzen voelen.
En dat is géén tekort. Dat is wijsheid.

Wat je nodig hebt is afgestemde nabijheid

– Iemand die voelt wanneer het even te veel is
– Iemand die niet over je grenzen heen walst, hoe liefdevol dan ook
– Iemand die jou de tijd geeft om te voelen of het klopt

Daar ontstaat pas echte verbinding. Niet in de overdaad, maar in de afstemming.

Herken jij dit ook?

Misschien voel je na het lezen van dit blog: hé, dit ben ik...
En misschien vraag je je af: Hoe komt het dat ik zo reageer? Hoe kan ik leren om mijn grenzen beter te herkennen, zonder me schuldig of raar te voelen?

In mijn praktijk help ik mensen die vastlopen in dit soort situaties. We onderzoeken samen jouw patroon, jouw tempo en jouw behoefte aan veilige verbinding. Je bent welkom.

👉 Kijk op de contactpagina voor meer informatie of om een afspraak te maken.