Stel je voor: het hart stopt… en op datzelfde moment licht het brein op. Alsof er nog één laatste boodschap wordt uitgezonden. Een afscheidsvlam. Een signaal. Geen vaag spiritueel idee, maar keiharde wetenschap. Voor het eerst ooit is dit in beeld gebracht: hersenactiviteit vlak na het overlijden. Niet een beetje, maar een krachtige uitbarsting van gamma-golven – de hersengolven die we normaal zien bij diepe concentratie, visuele verwerking, herinneringen en… bewustzijn.

Wat zagen de onderzoekers?

Een 87-jarige man kreeg tijdens een hersenscan een hartstilstand. Hij was aangesloten op een EEG-apparaat, dat hersenactiviteit meet. En terwijl zijn hart ermee stopte, deed zijn brein precies het tegenovergestelde: het ging aan.

In plaats van uit te vallen, begon zijn brein intens te vuren in een specifiek gebied – de posterior hot zone – dat te maken heeft met hoe we de wereld waarnemen en onszelf daarin ervaren.

En dat is nog niet alles.

Een jaar later bevestigde een vervolgonderzoek dit fenomeen bij twee andere mensen. Terwijl hun hart al gestopt was en er geen bloed meer door het lichaam stroomde, was er toch sprake van duidelijke, georganiseerde hersenactiviteit. Niet zomaar ruis, maar een soort innerlijke afstemming. Alsof het brein op het allerlaatste moment iets probeert… te herinneren, te begrijpen, of misschien zelfs over te dragen.

Lichtdeeltjes in je brein?

Wat dit nog intrigerender maakt: het brein geeft ook licht. Letterlijk. Wetenschappers hebben ontdekt dat hersencellen biophotonen uitzenden – ultrazwakke lichtdeeltjes die vrijkomen bij hersenactiviteit, gevoelens, intenties.

Ze zijn verbonden met energieverbruik in de cel (de mitochondriën), stress en zelfs met kleine structuren in het brein die met informatieverwerking te maken hebben.

En die lichtdeeltjes? Die worden actiever naarmate je meer denkt, voelt, ervaart. Dus… wat als dat laatste gamma-signaal ook een lichtsignaal is? Een soort energetische handtekening van wie je was?

Dood als uitzending

Volgens sommige natuurkundige modellen – zoals de Unified Field Resonance Theory – zijn wij in essentie geen vaste materie, maar golven. Licht. Energie in een bepaalde vorm. In die visie is bewustzijn niet iets dat in het brein zit, maar iets waar we op afgestemd zijn.

Wanneer we sterven, laten we dan niet alleen het lichaam los… maar stemmen we ons weer af op het grotere veld? Is de dood geen ineenstorting, maar een uitzending?

Een resonantie, die zich verspreidt. Een afdruk die blijft.

“Het licht schijnt in de duisternis…” – Johannes 1:5
“Wij zijn lichtwezens.” – Toegeschreven aan Einstein
“Bewustzijn is een veld, geen bijproduct.” – UFT Resonantie Thesis

Bijna-doodervaringen en herinneringen

Het wordt nog mysterieuzer. Ditzelfde gamma-patroon is ook gezien bij mensen tijdens een bijna-doodervaring. Zelfs jaren later, als ze zich die ervaring herinnerden, trad er weer zo’n verhoogde, coherente hersentoestand op.

Alsof het brein bij het naderen van de dood – en zelfs bij het herbeleven daarvan – in een bijzonder heldere, bewuste staat komt. Een staat waarin iets essentieels wordt opgeslagen, of misschien zelfs doorgegeven.

Wat betekent dit voor ons?

We zijn geneigd te denken dat bij sterven alles dooft. Maar wat als er juist iets oplicht? Een laatste herinnering? Een eenheidsgevoel? Een signaal van het bewustzijn zelf?

Of je nu gelooft in voortbestaan na de dood, reïncarnatie, of simpelweg energie die overgaat in iets anders — deze onderzoeken laten zien: het brein laat niet zomaar los. Het geeft nog één keer alles.

Een slotakkoord. Een lichtsignaal.

Ben jij iemand die zich afvraagt wat bewustzijn écht is? Of wil je je eigen ervaring rond sterven, verlies of zingeving onderzoeken in gesprek met een betrokken therapeut? Neem gerust contact op.
Je bent welkom bij Minerva Counseling & Relatietherapie in Breda.